Vraag volwassene: Ik moest er even over nadenken voor wie ik nou een afstemming ging vragen maar ik ben eruit. Voor mezelf…Pete is een spiegel van mij (ons)…
Het moeilijkste en meest verdrietig momenteel is mijn contact met Pete. Wat ik bij Pete zie is verzet tegen dat wat moet. (Eten, aankleden, tandenpoetsen, huiswerkopdrachten maken etc) Boosheid. Overal zoekt hij de strijd over op. Ik reageer daar erg op, wordt steeds bozer en gefrustreerder. Vaak ruzie, ongeduld. Machteloos, hopeloos gevoel. Ik weet niet meer wat ik moet doen, hoe ik daar mee om moet gaan. Het blijft vreselijk in mijn systeem hangen.
Het belemmert ons contact en de liefde tussen ons.
Ik hoop dat je me kunt helpen in mijn worsteling/twijfel/angst/ schuldgevoel.
Afstemming
Als ik me op je afstem zie ik gelijk een klein meisje, huilend met haar moeder. Ik zie dat de moeder het meisje hardhandig vanuit de kamer, de gang intrekt en haar op de trap zet. De moeder verdwijnt weer naar de kamer, trekt de deur met een klap achter zich dicht en laat het meisje daar zitten, haar gezicht één groot vraagteken achter tranen die geluidloos over haar wangen rollen. Dan begint ze te huilen, met lange halen.
Ze merkt me op en ik vraag haar wat ze daar doet. Ze begint nog harder te huilen, nu met geluid en snikt erover, probeert me duidelijk te maken waarom ze daar zit. Alleen door haar gehuil versta ik er niets van. Ik laat haar huilen en stem me af op haar aura. Deze is donker rood en zwart. Beelden draaien rond in haar aura, kleine stukjes film die zich steeds maar weer herhalen. Het gaat vreselijk snel en ik probeer in te tunen.
Als ik me concentreer op een film waarin ik het kleine meisje herken, ook al is ze daar wel tien jaar ouder, worden de beelden rustiger en helderder. Het meisje ziet er heel erg anders uit, ze heeft kleding aan die al vaak verstelt is en verse gaten sieren de ellebogen. Over haar gezicht rollen ook tranen en ze zit ook op een trap, alleen niet binnen maar buiten en het regent. Ze heeft geen jas, niets om haar te beschermen en het lijkt erop dat ze pijn heeft. Buikpijn of zo, want ze krimpt helemaal in elkaar, haar armen kruislings over haar buik om zichzelf heengeslagen. Haar gezicht verkrampt en ze houdt haar adem in. Als ze na een tijdje uitademt begint ze weer zachtjes te huilen.
Dan ziet ze me en stopt onmiddellijk met huilen. Ze wil achteruit deinzen, maar dat gaat niet. Er is daar geen ruimte, dus blijft ze doodstil zitten, mij met grote ogen aankijkend.
Hallo. Zeg ik zachtjes. Je huilt……… waarom?
Het blijft even stil. Haar ogen bekijken me van boven tot onder en na een poosje zegt ze: wat gek. Je kunt me zien.
Ja, ik zie je, antwoord ik. Haar antwoord verrast me, laat me nog beter kijken en ik zie plotseling dat haar fysieke lichaam gaten heeft. En ik besef: ze zit in een andere dimensie. Ze is aan de andere kant, ze is dood, maar weet het niet.
Dus ik bevestig nogmaals: Ja ik zie je. Waarom huil je lieverd?
Iedereen loopt me voorbij, niemand die me ziet, antwoord ze me.
Hoelang zit je hier al?
Ze kijkt me verward aan. Hoe lang? Hoezo? Geen idee. Lang volgens mij.
Het lijkt alsof ze uit een lange slaap komt, wakker wordt en ze kijkt om zich heen. Kijkt naar de trap van het huis waarop ze zit en zegt dan verbaasd: maar hoe komt dit huis zo smerig en oud. Ik heb het net allemaal schoongemaakt.
Als ze uitgesproken is, krimpt ze weer ineen van de pijn. Ik kom naast haar zitten en als de pijn weggeëbd is begin ik weer zachtjes tegen haar te praten.
Waar heb je pijn?
Ze kijkt nu bang, haar gezicht nog nat van de tranen en nu ook van transpiratie. In haar ogen zie ik dat ze zich iets herinnert en haar ogen worden groot. Ze kijkt me aan en zegt dan ineens: Ik weet het weer. Ik was zwanger en had vreselijke buikpijn.
Maar lieverd, je bent pas veertien of zo? Hoe kom jij zwanger.
Ze kijkt verlegen nu. Kijkt naar de deur boven aan de trap en fluistert. Sst. Mevrouw mag niets weten. Maar meneer komt vaak bij me als ik eindelijk in bed lig. Ze knikt met haar hoofd richting huis.
Dat is een geheimpje, vraag ik fluisterend nu.
Ja, zegt ze ernstig. Maar ik zou willen dat het niet waar was. Ik wil het niet, maar iedere nacht om vier uur stapt hij mijn kamer binnen. Ik heb van alles geprobeerd, zelfs de deur op slot gehad, terwijl dat van mevrouw niet mag. Maar hij had ook een sleutel, dus ik schoot er niets mee op.
Wat vreselijk voor je.
Ze knikt.
Ja, inderdaad. En een tijdje geleden bleef mijn maanstonde uit. Van de andere meisjes die daar werken had al opgevangen dat wanneer dat gebeurd, je een kind krijgt. Toen ik een paar weken daarna vreselijk misselijk werd en moest overgeven in de keuken nadat ik net alles had schoongemaakt, wist ik het zeker. Ik heb het aan een van de andere meisjes verteld, wilde het verder geheim houden, maar zei heeft het aan meneer vertelt en hij heeft me meegenomen naar een hele enge kamer en een hele enge vrouw.
Ze rilt.
En toen, moedig ik haar aan om verder te vertellen.
Ik moest mijn onderkleding uitdoen, gaan liggen en ik kreeg een stuk katoen tussen mijn tanden en toen ging ze met een ding daar bij mij naar binnen. Oei, oei, oei, wat deed dat gemeen pijn.
Ze huilt nu. En ze laat toe dat ik een arm om haar heen sla.
En toen???
Ze haalt haar schouders op. Ik weet niet. Het is alsof ik droom en ik geslapen heb. Was het een droom? Dan kijkt ze naar haar lichaam. Wat gebeurd er, zegt ze als haar lichaam steeds meer gaten krijgt.
Lieverd, je droomt niet. Ik ben bang dat het wegmaken van het kindje jou het leven heeft gekost. Dat je niet gemerkt hebt hoeveel pijn je had en dat het niet goed ging met je.
Eerst kijkt ze me verschrikt aan, dan ineens breekt er een glimlach door op haar gezicht.
Bedoel je dat ik dood ben? Ongelovig kijkt ze me aan.
Ja, zeg ik voorzichtig. Dat denk ik wel.
Hoef ik dan nooit meer naar mevrouw en meneer? Hoef ik niet meer dat hele huis schoon te houden, hoef ik dan nooit meer bang te zijn ’s nachts?
Haar ogen beginnen te glanzen, haar aura begint te veranderen. En haar etherisch lichaam stapt uit haar fysieke lichaam alsof ze een jas uittrekt en die laat vallen.
Ik voel haar vrijheid, ik zie haar essentie van binnenuit opvlammen en steeds groter worden, steeds meer licht verspreiden. Lichtwezens omringen haar nu en heldere kleuren overspoelen haar. Klankschalen klinken en maken prachtige geluiden. Dan is daar dat kleine lichtbolletje wat naar haar toe dartelt en ik zie het lichtbolletje en de essentie samensmelten. De lichtwezens komen steeds dichter bij haar en hun energieën vormen met elkaar één grote bol van licht. Puur, zuiver wit licht.
Dan is daar die straal van licht, een bundel van licht uit de hemel en die neemt al het licht in één beweging mee naar boven. Het gaat supersnel. Ik kan nog net zien, dat een paar dolende zielen, aangetrokken en aangestoken door het verspreide licht, met hun meeliften. En dan is het ineens weer stil, het licht neemt weer zijn normale proporties aan en ik ben weer in energie bij het kleine meisje op de trap.
Haar aura is veranderd. Er zijn geen draaiende beelden meer en de rode en zwarte kleuren zijn verdwenen en in plaats daarvan is haar aura nu meer roze en paars. De kleuren bewegen zich rustig door haar aura.
Ze is ook gestopt met huilen en kijkt me helder aan.
Wat was dat mooi. Zegt ze.
Je hebt gezien wat er gebeurde? Vraag ik haar?
Ja, en ik ben blij dat ze weg is.
Hoezo?
Ze plaagde me altijd. Maakte me altijd om vier uur in de nacht wakker en zei dan dat ik me moest verstoppen. Als ik dat niet deed, dan liet ze dingen bewegen en dat vond ik zooooo eng. Dus ik verstopte me dan maar als zij dat vroeg. Ze zei ook tegen me dat ik dat niet mocht vertellen, niet aan mijn vader en moeder, aan niemand niet. Maar ik ben zo moe.
Komt ze nu niet meer terug?
Nee hoor, ze is nu waar ze mag zijn en ze komt niet meer terug.
Het meisje kijkt me aan. Dan kan ik vanaf nu weer normaal slapen.
Ja, inderdaad. Dan ben je voortaan ook niet meer zo moe. Kan ik nog wat voor je doen?
Nee, dat geloof ik niet. Het is helemaal goed zo. Dank je wel dat je er was.
Ik wil tegen haar zeggen dat ze me niet hoeft te bedanken als we een bekende stem horen met geluiden van klankschalen op de achtergrond: Jullie allebei bedankt. Het is hier prachtig. Echt prachtig en ik heb het er heel erg naar de zin. De stem ebt weg.
Het meisje en ik, we kijken elkaar lachend aan, ik knipoog naar haar, en dan is ze weg.
Antwoord op afstemming
Lieve Anita,
Dank je wel voor de afstemming. De hele dag al heb ik zo’n raar, vreemd gevoel. Ik heb erover in mijn dagboek geschreven…over dat ik een rust in mijn hart voelde. En dat te midden van zoveel onrust om mij heen en in mij.
En dat ik het soms zo ingewikkeld maak terwijl het dat niet is. Met ‘het’ bedoel ik contact maken met mijn hart en daar kalmte en rust vinden. Maar ook voelde ik me zo enorm verdrietig vandaag. Ook had ik pijn in mijn onderbuik. Ik had zo het gevoel dat het verdriet niet van nu, niet van mij is. Dat gevoel heb ik wel vaker, heel vaak zelfs, maar meestal maak ik geen onderscheid tussen wat van mij of van een ander is. Alles komt maar zo binnen en overal moet ik wat mee. Ik was groot deel van de dag alleen, las een prachtig boek ‘de jongen die in de hemel was.’ Het raakte me zo. Maar ook erg verdrietig, niet te verklaren zo verdrietig. Willen huilen, tranen willen laten vloeien maar het wil niet. Waardoor het maar in mijn systeem blijft zitten. Ergens een gevoel van rust en liefde. Het was er allebei…
Totaal niet verbaasd dat je afstemming binnenkwam vanavond. En weer gaat het over zwanger zijn, kinderen krijgen, een steeds terugkerend onderwerp. Ook in dit leven.
Ik laat het even bezinken.
Dank je Anita ……..