by Anita | Mar 21, 2022 | Luisterkind afstemming
Vraag van de moeder:
Ik wil graag voor onze 8 maanden oude dochter een luisterkind sessie aanvragen ivm haar voedingsproblemen. We zijn al maanden bezig om te kijken waarom ze vaak zo slecht drinkt. Er is al reflux en eiwitintollerantie vastgesteld maar toch drinkt ze nog vaak slecht. Ook het geven van bijvoeding gaat steeds minder. Na een paar hapjes weigert ze verder te eten en met de fles gaat ze vaak huilen. Ook wil ze vaak maar kleine beetjes achter elkaar drinken. Ik wil graag weten of het een lichamelijke oorzaak heeft of dat er ook emotionele wat speelt waarom het zo gaat. Soms drinkt ze een week goed en dan opeens weer niet. Heeft ze pijn en zo ja waar? Wat heeft ze van ons nodig om lekker te kunnen eten en drinken. Ik hoop dat het zo duidelijk is en ben erg benieuwd naar de reactie.
Afstemming (deze keer in briefvorm)
Lieve mama,
Dank je wel dat je naar me wilt luisteren, ik heb je zoveel te vertellen. Allereerst mag je weten dat ik onnoemelijk veel van je hou en dat ik blij ben in ons gezin geboren te zijn.
Vanaf het begin heb ik je liefde gevoelt voor mij, die is zo groot en ik ben daar zo enorm dankbaar voor.
Ook voel ik hoe bezorgd jij om me bent, dat heb ik vanaf het begin af aan gevoelt. Die bezorgdheid is zo groot dat het voor mij beklemmend is. Diep in jouw zie ik je wens dat ik gezond opgroei, gelukkig ben en een mooi en verantwoordelijk mens wordt. Die wens is jouw goed recht! Maar je leeft in principe die andere kant, jouw angst dat ik niet gezond opgroei en dat ik daardoor misschien niet gelukkig zal worden beheerst je leven. Misschien niet direct aan de oppervlakte, maar direct daaronder kan ik die angst in jou voelen.
Lieve mam, je lacht, maar je hart is gekwetst en je ogen en mond lachen niet mee. Ook dat valt me zwaar. Ik voel hoe dat zware deel in jou, het leven liever uitkotst, terwijl de liefde, die jij ook bent, ervoor je gezin wilt zijn. Maar waar ben jij lieve mam?
Ik weet dat het leven je rake klappen heeft uitgedeeld en dat jij verder gaat is bewonderenswaardig. Maar er is verdriet in je leven, welke je niet hoeft uit te bannen. Het is deel van je en het wordt alleen maar zachter als je dat kunt accepteren. Diep van binnen weet jij dat dat waar is, dat dat proces tijd nodig heeft. Het is je omgeving die je steeds van je innerlijk weten vandaan trekt. Hun mening is ongemerkt bij je naar binnen geslopen. En ongemerkt ben je hun mening aan gaan nemen en luister je niet meer naar jezelf.
Het doet mij pijn om dat te zien, mijn wens voor jou is dat je weer naar jezelf gaat luisteren, want jouw innerlijk weten is je gids en loepzuiver.
Ik vraag je om met mij te oefenen in je innerlijk weten. Ik vraag je de vaak ongevraagde mening van anderen buiten te sluiten en om de gevraagde mening te toetsen aan dat wat jij voelt. En dan daarnaar te gaan handelen.
Wat ik fijn zou vinden is, dat je gaat voelen wat ik nodig heb als ik huil. Het voelt voor mij alsof ik nog niet helemaal rijp ben om als baby te functioneren. Ik heb gewoon meer tijd nodig en dan haal ik de rest later wel in. Dus lieve mam, dwing me niet te eten. Ja, ik weet het, dit is een lastige, want ook denk je dat je me niet dwingt te eten, jouw angst om mij te verliezen voelt voor mij als dwang.
Het is voor mij namelijk oké als ik kleine porties eet. Dan zwelt mijn maag niet zo op. Vertrouw me hierin. En weet je, ik geef signalen wanneer ik genoeg binnen heb gekregen voordat ik huil. Nee, ik zeg je niet welke signalen, ik heb er vertrouwen in dat jij die feilloos oppikt. Leer die signalen dus op te pikken en stop dan mij de fles te geven, voordat ik huil. Dan heb ik het gevoel dat je werkelijk naar me luistert. Ik weet dat dit een diepgaand proces in vertrouwen voor je is, maar op deze manier kunnen we elkaar helpen.
Wat ik heel erg fijn vind, zijn jouw handen. Die hebben zoveel liefdevolle kracht. Als je voordat je mij voeding geeft, de fles met voeding een poosje in je handen houdt, de speen zuivert door hem eerst in jouw mond te doen en dan tijdens de voeding je hand losjes op mijn buik of los ervan, iets erboven houdt, dan kan ik de voeding beter opnemen. Ik vraag je dit proces met mij aan te gaan, om die uitdaging, samen te luisteren naar wat we nodig hebben, aan te gaan. En lieve mam, als jij het gevoel hebt dat een dokter op z’n plaats is, dan moet je gaan handelen naar je gevoel. Maar niet omdat anderen dit van je verlangen.
Die handen van jou zijn ook helend voor jezelf. Zou je asjeblieft voordat je ’s avonds gaat slapen je handen op je eigen buik willen leggen. Je mag je handen extra kracht geven door positieve gedachten te formuleren, zoals: ik ben een goede moeder, ik luister naar mijn gevoel. Mijn gevoel is werkelijk loepzuiver en ik weet wat ik moet doen. Ik accepteer mijn verdriet. Ondanks dat verdriet durf ik te genieten van het leven. Ik heb vertrouwen in mijn kinderen.
Lieve mam, samen gaan we dit doen. Geef me de tijd om te laten zien dat dit we dit kunnen en accepteer dat dit een ‘op en neer’ proces zal zijn, afhankelijk van ons eigen stuk. En dan leer jij mij vol vertrouwen in de wereld te staan, wat er ook gebeurt. En ik leer jou om weer vertrouwen te krijgen in je kinderen, het universum en in jezelf.
Ik hou van je lieve mam
Levine
Reactie moeder
Wat grappig. Ik had al een paar dagen het gevoel dat ik zaterdag jou bericht zou ontvangen. Ik ben ontroerd door haar prachtige heldere boodschap. Dit is er een met meerdere lagen. Dus ik zal hem er vast vaak bijpakken als ik het even niet meer weet. Bijzonder om te lezen dat ze op zo’n diep niveau feilloos alles aanvoelen. Ik ben je enorm dankbaar voor de mooie brief. Wat een prachtig werk doe je.
by Anita | Mar 19, 2022 | Luisterkind afstemming
Vragen van een volwassene:
Waarom heb ik geen zin meer om te leven? Waarom heb ik geen zin om op te staan? Hoezo ben ik elke dag bezig om te overleven? Hoezo ben ik elke dag aan het struggelen om me staande te houden? Waarom kan ik niet gewoon genieten van het leven hier op aarde? Hoe kom ik af van mijn boosheid af naar het leven hier op aarde?
Afstemming:
Een warme stem zegt: ‘Allereerst lieve Tooske, je doet niets fout!!!!’
Dit is het eerste wat ik doorkrijg als ik op je afstem, hierna voel ik me erg koud worden en voel dat ik meegenomen wordt naar een andere dimensie. Voor me staat een prachtig lichtgevend wezen en ze heet me welkom door me indringend aan te kijken.
Na een poosje vraag ik haar waarom ik hier alleen ben, meestal reist de betreffende persoon met mij mee. Ze knikt en laat me een beeld zien van jou, rustend en niet in staat op dit moment iets te doen. Zonder woorden snap ik haar: je bent doodmoe.
Zacht zegt ze: straks is het aan haar om te doen wat ze kan en moet doen, maar eerst wil ik haar wat liefde sturen om even iets meer kracht te krijgen. Wil ik haar laten weten hoe dapper ze is dat ze ervoor kiest om te zijn wie ze is: open en eerlijk, lief en trouw. Gezien de situatie waarin ze op aarde terecht is gekomen, is dat niet eenvoudig, voegt het mooie wezen eraan toe. Trouwens, mijn naam is Augenta en ik ben een engel die haar al op vele reizen op aarde heeft begeleid. Dit is de eerste keer na het grote drama tig levens geleden, dat ze weer contact met mij heeft tijdens haar leven. Dit maal is het cruciaal en ik ben toch zo dankbaar dat ze de weg naar mij heeft terug gevonden.
Ze draait zich om en gebaart me mee te gaan. Samen reizen we naar het hier en nu in jouw leven en als Augenta jou in haar aura opneemt zie ik jouw aura opleven. Het neemt moeiteloos de prachtige kleuren van haar aura over en laaft zich eraan. Dan is het genoeg en neemt Augenta mij weer mee naar de andere werkelijkheid.
Ik kijk haar vragend aan? Moet ze niet mee??? vraag ik haar.
Ja, maar ze moet er zelf voor kiezen. Haar leven op aarde kan gewoon doorgaan, maar een deel van haar mag aan het werk op een ander level.
Ze strekt haar hand uit. Deze wordt heel erg lang totdat ik waarneem dat haar hand de jouwe raakt. En nog voor dat de hand de jouwe raakt, zie ik jouw hand al naar haar toe gaan. Je grijpt haar hand vast als een drenkeling. Zodra het contact er is, lijkt het alsof jouw aura de hare herkend en ben je bij ons, terwijl Tooske op aarde gewoon haar ding aan het doen is.
Tranen van ontroering stromen over je wangen. Augenta, zeg je zacht en zij neemt je in je armen. Waarom is het leven zo moeilijk, zo zwaar en zo oneerlijk, snik je.
Augenta doet niets, ze streelt je haren en houdt je stevig vast. Als je weer rustig bent vraagt ze aan je of je mee wilt gaan met haar. Er is een heling te doen op een leven heel erg lang geleden. Augenta kijkt mij aan en haar ogen nodigen me uit met jullie mee te komen.
Dan staan we plotseling weer in een andere dimensie. We zien een prachtige tempel met allemaal vrouwen. Het is er levendig, veel vrolijkheid en de liefde straalt de ruimte in. Geboeid kijken we toe. We zien jonge mannen de tempel binnengaan en we horen hoe de vrouwen keuzes maken, welke man zij willen behagen, de liefde willen leren.
Wat gebeurd hier, vraag je. En direct daarna, die ene jonge vrouw, zij lijkt op mij.
Augenta kijkt je aan en knikt. Dat ben jij lieverd. Jij was één van de priesteressen die uitverkoren was om jonge mannen in te wijden in de liefde. Niet in de seks, maar in de liefde met als climax de lichamelijke liefde.
Seks dus, zeg jij verwonderd.
Nee, zegt Augenta, de liefde bedrijven. Misschien zijn die woorden beter van toepassing.
We kijken toe en zijn tot tranen geroerd als we zien hoe prachtig mooi de liefde is als zij eerlijk, toegewijd en respectvol wordt bedreven. Hoe niet alleen lichamen in elkaar vloeien, maar ook aura’s en chakra’s. Hoe harten werden vervuld van deze liefde en de jonge mannen met stralende ogen na tien dagen de tempel weer verlieten.
Het lijkt het alsof de tijd sneller gaat en de Tooske van toen is plotseling een mooie oudere vrouw die nu priesteressen opleid hetzelfde te doen wat zij al die jaren heeft gedaan. Maar er lijkt iets veranderd, de tijden zijn veranderd. De mannen zijn minder respectvol naar de vrouwen toe, eisen meer en de vrouwen verliezen het contact met hun lijf en hun ziel. De oudere priesteres ziet het met lede ogen aan en kan de verandering niet terug dringen. Mooie jonge stralende vrouwen zien we veranderen naar schichtige wezens met dode ogen.
We zien ineens hoe met nieuwe maan plotseling de tempel wordt overvallen. Groepen mannen onder invloed van alcohol bestormen de tempel en nemen met grof geweld bezit van de jonge vrouwen. Jij, als oude priesteres wil hun helpen, maar je hebt geen kracht genoeg. Plotseling sta je daar oog in oog met een oudere man. Hij kijkt je aan en is op slag nuchter. Jij herkent hem als de jonge man die hij eens was, die door jou is ingewijd in de liefde. Kom, zegt hij, ik haal je hier uit en wil je met zich mee trekken. Maar jij verzet je, wil niet dat jouw priesteressen zich verlaten door je voelen.
Deze aarzeling maakt dat de andere mannen jullie uit elkaar trekken en jou meenemen.
Het wordt ineens alles donker om ons heen. Augenta lijkt verdwenen en jij en ik zijn samen op deze naargeestige plek. We kijken om ons heen, het is er mistig maar in de verte lijkt een figuur rond te dolen.
Ga je mee, vraag ik aan je? Je knikt en samen gaan we naar de dolende toe. Als we dichterbij zijn ontdekken we dat het de oude priesteres is. Ze loopt in rondjes en haar ogen staan dof.
Wat doen we nu? Vraag je?
Wat zou je willen doen, vraag ik je?
Je aarzelt. Eigenlijk wil ik haar in mijn armen nemen…..zou ze dat toestaan?
Probeer maar, moedig ik je aan.
En je gaat. Het is ontroerend mooi om te zien wat je nu doet. Je stapt op de dolende priesteres af en zij blijft staan als ze je opmerkt. Kijkt je na een poosje aan en langzaam zie ik haar gezicht ontdooien. Dan, met tranen in je ogen, strek jij je armen en zij staat toe dat jij haar omarmt. Jouw aura is ineens stralend, net als toen Augenta jouw omarmde toen je nog thuis was. De zwakke en kleurloze aura van de priesteres begint op te vlammen.
Waarom heb ik ze niet kunnen redden, waarom hebben ze mijn meisjes vermoord, snikt ze.
En terwijl jij haar nog steviger omarmt, komen andere dolenden af op jouw krachtig aura. De priesteres maakt zich wat los uit jouw omarming en kijkt om zich heen. Haar gezicht begint zacht te worden als blijkt dat zij de dolenden herkent als de priesteressen uit jouw tijd en ook jij herkent ze. Eerst is het stil, grauw en grijs, daarna beginnen een paar dolenden zich ineens bewust te worden van de omgeving en van jullie. Het is goud waard om te zien wat dat met hun gezicht en aura doet. Alles licht op. Dan omarmen jullie elkaar en iedereen is ineens op jou gefixeerd. Het lijkt alsof de priesteres zich ineens alles weer herinnerd.
Ze begint te spreken.
Lieve Tooske, ik ben een deel van jou en heb hier lang rongedoold. Nee dit is niet de plek waar ik graag naar toe wilde, maar ik was verteerd door verdriet wat ons is aangedaan. Ik zie in jouw hart dat jij je dapper een weg terugvecht in de wereld, maar zolang mijn deel nog hier is, was dat voor jou niet mogelijk. Net als dat niet mogelijk is voor de andere levens die hierbij betrokken waren. Ze knikt naar de andere vrouwelijke wezens. Ook zij zijn deel van andere incarnaties, nu op aarde. Ook zij zitten vast in hun leven. Je weet niet half wat je hebt gedaan door hier naar ons toe te komen. We hopen dat het nu veilig is op aarde voor ons vrouwen. Ze kijkt je aan.
Jij lacht ineens, en je bent prachtig zoals je daar staat. Oh ja, veel veiliger dan toen.
De priesteres kijkt je aan. Hoe dan?
In het westen van de aarde is het mogelijk om zelf je liefde uit te zoeken. Je hebt dus keuze. En dit is niet altijd gemakkelijk, want je kiest niet voor tien dagen, maar als het goed is voor je hele leven.
Kun je ook kiezen voor het moment? vraagt de priesteres. Kun je ook zeggen: Ik kies nu voor jou. En dan van iedere dag een feestje maken? Het concept: voor altijd, klinkt goed, maar ook erg vast, probeert ze haar standpunt te verduidelijken.
Je knikt en het lijkt alsof je haar begrijpt.
Dan begin je plotseling over je broer en je huilt al je frustratie eruit. De priesteres neemt nu jou in haar armen en zegt dan. Die man die jou/mij wilde redden in de tempel……lieverd, dat was je broer. Hij is zich daar niet bewust van. Jij ook niet, maar die energieën zijn wel al die tijd bij je geweest. Ik begrijp je verdriet over wat hij je heeft aangedaan en er is niet een les uit te leren zoals vaak wel zo is. En nee, je hebt ook niets verkeerd gedaan maar het was wel een wake up call. Dankzij die gebeurtenis met je broer kunnen wij nu allemaal verder, vooral jij! Het was die frustratie wat je verder wilde laten zoeken, want je wist dat er ‘iets’ was wat het veroorzaakte en je hebt mij, het oude priesteressendeel van jezelf, gevonden. Na al die incarnaties is het je gelukt! Je bent fantastisch.
Maar hoe moet dat nu verder dan met mijn broer?
Lieverd, wat hij jou heeft aangedaan, dat was die man, dat zielendeel, die ons wilde redden. En dat deel heeft op een hele eigenaardige manier ons uiteindelijk toch gered.
Maar verder is hij nu gewoon jouw broer, met alle goede en ‘foute’ kanten. Het is niet nodig hem hierop aan te spreken, hij zal zich hier niet in herkennen.
Het enige wat jij kunt doen is concentreren op jezelf. Op hoe jij de dingen ervaart en hoe je ermee omgaat.
Waarschijnlijk ga je je nog veel herinneren over je leven als priesteres, want jij was begaafd in de liefde. Jouw sterkste punt was acceptatie. Daarnaast wist je op een speelse manier alle mannen respect bij te brengen. Want ja, mannen worden daar niet altijd mee geboren, lacht de oude priesteres. En je had humor en daarmee kon je alle harten veroveren.
Lieverd neem de tijd om te herstellen na al die incarnaties van zoeken en vechten. Kom tot rust, vind uit wie jij bent in het hier en nu op aarde. Dat is belangrijk.
Wij gaan nu verder, dat gaat maken dat een groot deel van jou nu rust gaat vinden, dat je de lust om te leven weer terug gaat krijgen en weer warm en ontspannen kunt zijn. Maar…. er is wel werk aan de winkel. Niemand krijgt zijn zielenrust zomaar, dat is een deel van de uitdaging op aarde. Ik ben ervan overtuigd dat jij jezelf gaat vinden en daarna vindt jij je liefde. Maar eerst jij! Kies voor jezelf. Als het is zoals jij zegt, dat je zelf mag kiezen, ook je partner, kies dan voor jezelf in je relatie. Je hoeft niet steeds te pleasen. Stem je af op je priesteressendeel. Dat deel gaat feilloos weten wat jij nodig hebt als vrouw en weet dat aan de man duidelijk te maken. Dus kies voor jezelf!!!
Haar stem galmt nog na als zij zich los van je maakt en samen met de andere wezens zich omdraait. Er verschijnt een pilaar van licht en ze maken een grote kring om dat licht heen. Dan begint de groep te zingen in een voor mij onverstaanbare taal. Ik hoor jouw zachtjes meezingen. De tranen stromen over je wangen als de groep in één beweging de cirkel kleiner maakt en iedereen in de lichtzuil verdwijnt. Ze laten prachtige kleuren na, onbeschrijfelijk mooi, heerlijke geuren en overweldigende beelden van de aarde in de lente. Dan nog één stem: Dag lieve Tooske, het gaat je goed!
Als we denken dat we alleen zijn staat Augenta achter ons. Ook zij heeft tranen in haar ogen. Meid, wat ben ik trots op je. Niets houd je nu nog tegen om het fijn te hebben op aarde. Je kunt ervoor gaan, jezelf helen en de tijd gunnen om weer op te laden. Weer warm worden!
Heb je nog vragen?
Je schud van nee. Dan nemen jullie afscheid en brengt de liefdevolle hand van Augenta je weer naar aarde. Ook ik ga weer terug naar waar ik vandaan kwam. Heel zachtjes hoor ik nog jullie stemmen naklinken. Dag lieve Augenta, dank je voor je steun. Dag lieve dappere Tooske…. Alles komt goed!
Reactie van de volwassene:
Wat fantastisch! Ik heb het al een paar keer gelezen en ik ben helemaal in tranen ontroerd. Zooooo mooi heb je het geschreven. Heel erg dank je wel.
Ik snap mijzelf nu veel meer en hierdoor heb ik het gevoel dat ik verder kan gaan. Er is een soort last van me schouder af en daardoor voel ik me wat opgelucht.
De komende dagen zal ik het nog geregeld lezen, zodat ik het nog wat meer op me in kan later werken. Deze nieuwe informatie moet toch nog wel even landen. Maar wat vind ik het toch heel mooi en bijzonder.
Ik ga er vanuit dat ik in de komende tijd een stukje rust ga vinden in mijzelf.
by Anita | Feb 2, 2016 | Luisterkind afstemming
Vraag van een moeder:
Onze dochter Vera is 5 jaar. Zij is vaak bang om te gaan slapen op zolder. Ervaart zij ook spirituele dingen, of zijn er andere dingen die haar bezighouden? Hoe kan ze hiermee omgaan?
Afstemming Vera
Hallo Vera, waar ben je? Vera geeft geen antwoord. Dus kijk ik maar eens rond waar ik ben. Ik ben op een echte oude zolder, stoffig en met spinnenwebben en vol spullen, allemaal opgestapeld. Een oude tafel en stoelen, wat kastjes met deurtjes die er half uit liggen. En een boekenkast vol met boeken. Ze vallen op want de boeken zijn niet stoffig en vol met spinnenwebben, ze zijn spiksplinternieuw. Nieuwsgierig naar de titels loop ik naar de boekenkast maar zie dan een klein meisje in de kast zitten. Vera. Onderin de kast heeft ze ruimte gemaakt door wat boeken eruit te halen en naast zich op de grond te zetten. Het maakt bijna dat ik haar niet kan zien en het licht van het kleine zolderraampje valt precies op haar verstop plekje. Door de opeenstapeling van de boeken kan het licht haar echter net niet bereiken.
SSSTTT, zegt Vera en legt haar wijsvinger op haar mond. Ik maak me klein en ga naast haar zitten op de vloer en kan haar nog net zien over de muur van boeken heen. Wat is er, fluister ik.
SSSTTT, zegt ze nog een keer, een beetje dringender deze keer. Ik blijf dus maar doodstil zitten en wacht op een beweging of een geluidje van Vera. Het duurt een poosje en dan hoor ik een diepe zucht achter de boekenmuur. Zo, zegt ze en ik zie ineens een paar blauwe ogen over de muur van boeken naar me kijken. Ze knippert tegen het zonlicht en kijkt me onbevangen aan.
Hallo Vera, zeg ik. Ik ben Anita.
Hoe weet je mijn naam, vraagt ze verbaasd.
Van je papa en mama, antwoord ik.
Dan is het goed, zegt ze beslist.
Wat ben je hier aan het doe, vraag ik haar.
Ik ben me aan het verstoppen zegt ze ineens weer fluisterend.
Verstoppen, fluister ik mee, wat leuk. Wie zoekt je dan? Ze kijkt me peinzend aan met een volwassen blik en zegt dan dat ze dat niet weet.
Dus je verstopt je en je weet niet waarvoor, vraag ik om het zeker te weten.
Klopt, zegt ze. Ik hoor wel eens iemand en dan zie ik iets vaags, maar ik weet niet wat of wie dat is en dan verstop ik me maar.
Oh, zeg ik, je speelt dus geen verstoppertje, maar je verstopt je.
Ja, zegt ze, en het is helemaal niet leuk. Ik ben dan best bang en weet niet zo goed wat ik moet doen.
Ik kan me best voorstellen dat je daar wat bang voor bent, beaam ik. Wat denk je dat je misschien kan helpen, vraag ik.
Nou, zegt ze een beetje verontwaardigt, dat diegene zich aan me laat zien en het zou ook helpen als ik weet dat diegene niet boos op me is en me niets doet. En dat ie weggaat als ik dat zeg, voegt ze er zeer beslist aan toe. Of misschien alleen maar hier is als ik dat vraag, zegt ze wat kleintjes nu. Dat zou ik eigenlijk het liefste willen. Zou dat kunnen denk je, vraagt ze.
Als jij dat zo wilt, dan gaan we ervoor zorgen dat dat gaat gebeuren meid. Wil je dat alleen doen, of zal ik bij je blijven en je helpen, vraag ik.
Blijf en help me alsjeblieft, zegt ze met tranen in haar ogen. Ik durf dit niet alleen.
Graag Vera. Mag ik dan bij je komen in je verstop plek? Ik ben nog niet uitgesproken of ik zit ineens aan de andere kant van de stapel boeken met Vera strak tegen me aan geklemd.
En nu, vraagt ze terwijl ze me aankijkt.
Gewoon vragen of diegene hier wil komen.
En dan?
Mag je vragen stellen.
Wil diegene hier komen zodat we kunnen praten, zegt ze en ze duikt in elkaar achter de boeken.
Plotseling is daar een prachtige engel, stralend met schitterende vleugels en haar met sterretjes erin, zo lijkt het. Lieve Vera, begint ze met een lieve stem, je bent zo lief en je hebt, toen je klein was met heel veel kindjes gespeeld die al bij ons zijn, overleden zijn. Dat waren kindjes die wat heimwee hadden naar de aarde. Jij hebt lange tijd met hen gespeeld wanneer ze even op bezoek kwamen en jullie hebben veel plezier gehad. Maar jij wordt nu groter en kunt ze niet zo goed meer zien. Je herinnering hieraan verdwijnt en dat is goed. Je mag je voorbereiden op je eigen leven hier op aarde en hoeft je niet langer meer verantwoordelijk te voelen voor de kindjes die bij ons horen. Ze zijn niet boos op je, hebben je nooit kwaad willen doen en bang willen maken. Je hoeft dus niet langer bang te zijn, dat is nooit de bedoeling geweest. Je mag stoppen met het verstoppen, zodat het licht je weer kan bereiken. Als je gaat slapen zeg je maar dat je veilig bent en dat je de volgende ochtend uitgerust wakker wilt worden. Wij waken over je lieve Vera, dank je wel dat je met hen wilde spelen.
De engel lacht naar Vera en zij lacht met een stralende lach terug.
Dan vervaagt de engel en laat ons in een opgeruimde schone zolderkamer achter. Wij staan naast de boekenkast en alle boeken die eerst op een stapel stonden, staan nu keurig op een rijtje op Vera’s verstop plek.
Vera kijkt me aan en zegt, dank je wel Anita, ik denk dat ik het nu wel weer alleen kan.
Jij bedankt lieve Vera, zeg ik en verlaat haar ruimte.
Vertaling
Vera is een spontaan en helder kind. Ze weet wat ze wil en heeft inderdaad spirituele ervaringen. Dat ze er bang voor is, laat zien dat het tijd voor haar wordt te weten hoe ze er mee om kan gaan, dat hebben jullie al goed aangevoeld. Ze had er eerder geen problemen mee omdat het contact tussen haar en die andere wereld normaal voor haar was. Haar onderscheidingsvermogen wordt nu aangescherpt. Wat is van hier en wat is van die andere wereld. Die andere wereld is inmiddels ook niet zo normaal meer voor haar, ze wordt wat wereldser. Daar is niets mis mee, sterker nog dat heeft ze ook nodig om goed te kunnen functioneren op school en met vriendinnetjes.
Ze heeft de neiging om zich te verstoppen voor haar ervaringen, zal ook alles niet met jullie delen omdat ze er bang voor is. Toch laat ze duidelijk weten dat ze graag hulp van een volwassene heeft. Laat haar zien hoe je de zolder energetisch kan reinigen. Het gebruik van salie helpt (dit kan alleen maar met een volwassene). Maar ook het neerleggen van rozenkwarts is een mooi duidelijk en liefdevol teken dat Vera geen bezoek wil. Op die manier geef je haar een gereedschap in handen die ze zelf kan gebruiken en helpt haar om haar energetische grenzen te stellen.
De engel had werkelijk een prachtige boodschap voor haar: Ik ben veilig en wordt morgen uitgerust weer wakker. Dit zou ze kunnen zeggen voordat ze gaat slapen, maar ook een gebed naar jullie keuze is krachtig. Maak het niet te groot, niet te ingewikkeld en kaart het pas aan als je iets aan haar merkt. Best mogelijk namelijk dat haar onbewuste het verhaal van de engel al helemaal heeft opgenomen en het slapen nu gemakkelijker gaat.
Ik wens Vera rustige nachten toe op de zolderkamer.
Reactie van moeder
Allereerst willen we even terug komen op de afstemming met Vera. We vonden hem heel treffend en herkenden er duidelijk een aantal dingen in. Vera is inderdaad een meisje dat soms heel verlegen kan zijn (en bang), maar als ze zich op haar gemak voelt is dat eigenlijk over. Heel bijzonder vonden we het verhaal over het spelen met kinderen die al overleden zijn. Vera kon altijd als ze ging slapen wel een uur spelen en kletsen op zolder. We lieten haar altijd haar gang gaan en wisten wel dat ze uiteindelijk in slaap zou vallen en dat het wel goed was zo. Wat ook heel bijzonder was, is dat vanaf het moment van de afstemming ze eigenlijk altijd direct gaat slapen en ze veel minder bang is om op zolder te slapen. Grappig dat je de rozenkwarts noemt. Deze hadden we al een aantal weken geleden bij haar in bed gelegd als hulp om lekker te kunnen slapen.
We vinden het erg fijn dat je door middel van je afstemming dit hebt kunnen bewerkstelligen en het is goed om bevestigd te krijgen dat onze vermoedens wel klopten over haar spirituele ervaringen.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“Wanneer luisteren om te reageren,
overgaat in luisteren om te begrijpen,
ontstaat er echt contact“
Ben jij geïnteresseerd in een afstemming voor je kind of voor jezelf? Neem dan contact op met mij via: anita@hartsverbinding.com of kijk op de pagina over de Luisterkindmethode
by Anita | Jan 23, 2016 | Luisterkind afstemming
Vraag van een moeder:
We willen graag dat je ‘op afstand’ mee kijkt, denkt en voelt hoe ik mijn zoon Chris nog beter kan loslaten. Ik voel dat ons innerlijke kind-zijn sterk verbonden is; dit maakt het loslaten niet eenvoudig, terwijl ik hem alle ruimte gun om zichzelf te ontplooien.
Antwoord en daaronder de afstemming
Je hebt zo gelijk, jullie ‘innerlijk kind zijn’ is erg sterk verbonden. Dat maakt het allemaal wat moeilijk omdat jullie elkaar voeden met dezelfde angst.
Onbewust heeft Chris er angst voor om losgelaten te worden, dat is het eerste wat erg sterk bij me binnenkomt. Dat gevoel van hem pak jij op, waardoor het lastig voor je is om hem los te laten en het ergens een issue voor je is, terwijl dat niet zo hoeft te zijn. Loslaten doe je namelijk niet zomaar één, twee drie en het mag dan ook met beleid gebeuren. Stukje bij beetje en met flexibiliteit. En terwijl ik dit schrijf voel ik jouw angst die je vanaf zijn geboorte en zelfs daarvoor al bij je draagt. De angst hem te verliezen.
Maar niet alleen Chris vindt het moeilijk om losgelaten te worden, ook jij hebt daar voor jezelf moeite mee. Moeite met veranderingen die dat met zich meebrengt en ontstaan door je eigen ervaringen in een vorige leven, je jeugd in dit leven en later als jonge vrouw.
Lieve Jennie, je bent er gewoon bijna …… je hoeft alleen maar lief voor jezelf te zijn, jezelf wat meer aandacht te geven en te laten verwennen, daar hoef je niet eerst hoofdpijn voor te krijgen.
Hierbij nodig ik je uit de afstemming ook als metafoor te lezen, dus de overeenkomsten én de verschillen van je leven toen en je leven nu te bekijken vanuit een ander uitgangspunt. Laat het maar rustig in je om gaan.
Afstemming op Chris
Als ik op jullie gevoel van angst in tune, komen we tot mijn verrassing gelijk in een ander leven, ergens in de middeleeuwen waarin jullie ook kind en moeder zijn. Chris is daar een meisje, een oude ziel met de opdracht jou te helpen met je missie op aarde: liefde voor jezelf. In die tijd was dat bijna een onmogelijke opdracht. De tijden waren koud en vijandig en vrouwonvriendelijk. Jij groeide op in een omgeving waar iedereen alleen maar met zichzelf bezig was. Er was geen tijd voor jou, je vader had liever een zoon gehad en je moeder, waar je veel van hield is vroeg overleden. Je deed wat je moest doen en verder hield je je klein, hoe minder ze je zagen, hoe vrijer je je voelde. Je trouwde met een man zoals je vader was. Je dochter werd geboren met een kort rechterarmpje en werd daarom door je man niet geaccepteerd waardoor de opvoeding helemaal op jouw schouders terechtkwam. Je voedde je dochter met het eten wat jij op jezelf bespaarde, omdat je man jullie dochter de moeite van het voeden en kleden niet waard vond. Jij had er moeite mee dat ze groter werd omdat je niet wist hoe je een moeder moest zijn van een meisje in de groei. Op die leeftijd was jij je moeder al verloren.
Terwijl ze zich als een schim door jullie huisje bewoog, groeide je dochter op tot een mooie jonge vrouw. Omdat jij haar wilde beschermen tegen de wrede buitenwereld, stond je haar niet toe om naar buiten te gaan en om in contact met andere mensen te komen. Toch had zij een onbedwingbare neiging om te ontsnappen en rond te fladderen in de natuur, wat ze dan ook regelmatig deed. Jij stond dan doodsangsten uit want jij wist hoe lelijk mensen konden reageren als iemand ‘anders dan anders’ was. Uit angst en je gevoel haar te willen beschermen heb je haar vaak opgesloten in een kast zodat ze niet kon ontsnappen.
Uiteindelijk is ze gewoon weggegaan en niet meer teruggekomen, terwijl jij in dat leven nooit hebt geweten wat er met haar gebeurd is. Je hebt het je zelf ontzettend kwalijk genomen dat je haar niet toestond om te mogen leven zoals zij dat wilde. Het heeft je toen een verbitterde vrouw gemaakt en de zelfliefde heb je in dat leven niet gevonden.
Hier stopt het verhaal en krijg ik contact met het meisje, jouw dochter. Ze heet Zira en staat voor me als een lichtwezen.
‘Hallo Zira’, begroet ik haar.
‘Hallo Anita, wat fijn dat je hier bent en naar mijn verhaal wilt luisteren. Ik neem aan dat je wat opheldering wilt.
Misschien helpt het Jennie als ze weet dat ik van haar houd. En als ik het over ‘ik’ heb, dan bedoel ik niet alleen Zira maar ook Chris, wij zijn een en dezelfde. Ze moet weten dat ik me bewust ben van het feit, dat alles wat ze deed was om mij te beschermen. Ik heb haar toen ook niets kwalijk genomen en houd van haar zoals ze is! Dat ik toen niet weer terugkwam, heeft niets met haar te maken. Ik ben toen gaan lopen en verdwaalde, zo simpel was het. Ik kreeg honger en heb bessen gegeten, wat ik beter niet had kunnen doen. Ze waren giftig en ik ging er dood aan.
Toen ik stierf was ik gelukkig, ik voelde me vrij en geliefd en ik heb vaak contact gezocht met mijn moeder omdat ik zag hoe verdrietig ze was. Maar ze liet me niet toe en ik zag dat ze haar missie: zelfliefde, niet kon volbrengen, dat het leven haar zelfs verder van haar missie afdreef.
Dat deed me besluiten dat we nog een keer samen naar aarde mochten gaan, dat we nog een keer samen mochten werken zodat we de energie weer recht konden trekken.
Jennie, Chris wil je laten weten dat je niet zo ontzettend hard voor jezelf moet zijn. Je doet het super. Hij heeft je nog heel erg nodig, niet alleen thuis maar juist in vreemde situaties. Dus dat loslaten mag op een natuurlijk manier en op gevoel, trek je daarbij niets van anderen aan. Hij zegt dat je meer moet luisteren naar je gevoel, dat je niet zo in je hoofd moet gaan zitten, dan komt het wel goed. En als je iets loslaat, je dat ook echt moet doen en er in je hoofd niet zo mee bezig moet zijn. Hij voelt dat!
Stop je ‘negatieve’ gedachtes en vervang ze door positieve en richt je daarna op je eigen zaken.
Rust ….. dat heeft hij nodig van je, dus je mag beter op jezelf passen en dus liever voor jezelf zijn, meer je eigen gang gaan en het leven wat luchtiger zien.
Zelf heeft hij een vorm van regelmaat nodig, niet dat hele strakke, maar wel dat hij weet waar hij aan toe is. Hij vraagt je daar flexibel mee om te gaan.
Dat was het voor nu. Ik weet zeker dat jullie/wij samen je missie gaan vervullen, jullie zijn al zo ver. Hou gewoon van jezelf en je zult zien dat alles voor je gaat stromen.
Lieve Jennie, de liefde in mij, groet de liefde in jou. Dank je dat je wilde luisteren.”
“Dank je wel Zira!”
Reactie van moeder
Lieve Anita, aan het begin van de avond heb ik de tijd genomen om deze email te lezen en was geroerd en geraakt, wat bijzonder. Ik heb deze tekst nadien nog een paar maal doorgelezen, het duurt gewoon even om alle facetten van het verhaal te laten landen. De boodschap is zo herkenbaar … Ik denk oprecht dat het Chris en mij verder helpt nu er een groter geheel is geschetst. Ik ben je veel dank verschuldigd.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“Geluk vind je niet ergens anders, maar hier,
niet ooit, maar nu”
Ben jij geïnteresseerd in een afstemming voor je kind of voor jezelf? Neem dan contact op met mij via: anita@hartsverbinding.com of kijk op de pagina over de Luisterkindmethode
by Anita | Jan 22, 2016 | Luisterkind afstemming
Vraag van de ouders:
Het gaat om onze zoon Peter, hij is negen jaar en enig kind. Op dit moment is Peter veel boos en verdrietig. Dit is vanaf april, een jaar na het overlijden van mijn vader. Hij zit niet lekker in zijn vel en kan zich nu niet gedragen op school en zijn schoolwerk gaat nu achteruit. Misschien komt het omdat hij nu gaat rouwen. Misschien komt het doordat hij ook vanaf april naar Zen Shiatsu massage gaat en dat daardoor veel los komt.
In het voorjaar hebben we een hele heftige tijd met hem gehad. Hij wilde dood.
Hij praat niet over zijn gevoel, zegt dat hij het ook niet kan, is een enorme binnenvetter. Wij willen hem zo graag helpen, maar weten niet hoe. Hij heeft constant een grote mond en luistert niet. Hij wil dit niet, maar kan het niet veranderen, zegt hij.Hij heeft ook bijna geen vriendjes, wordt nooit uitgenodigd voor een feestje. Zo sneu.
Ook heeft hij er moeite mee dat hij ADHD heeft. Hij krijgt zo min mogelijk slechte suikers en kleurstoffen. Dit vindt hij natuurlijk niet altijd leuk.
Wij willen dat hij niet steeds boos en verdrietig is en dat hij weer lekker in zijn vel zit. Dat hij gewoon een lekker vrolijk kind is dat plezier heeft in het leven en vriendjes krijgt. Het zal ook heel fijn zijn als hij gewoon ook weet dat minder suiker en kleurstoffen beter voor de drukte in zijn hoofd is.
Ik ben heel benieuwd wat er in zijn koppie omgaat en wat zijn hulpvraag is. En hoe we dit kunnen oplossen.
Mijn antwoord en daaronder de afstemming
De hele week ben ik op een of andere manier al bezig met deze afstemming, Peter blijft maar door mijn hoofd spoken. Ik probeer tijd voor de afstemming te vinden, wil dat ook erg graag, maar het lukt me echt niet qua tijd.
Omdat het me bezig houdt en ik daardoor het gevoel heb dat Peter contact wil, wil ik hem graag vertellen dat ik vrijdag van plan ben contact met hem op te nemen. Peter laat echter niets van zich horen.
Als ik vanochtend achter mijn computer wil plaatsnemen, voel ik een enorme weerstand. Ik stel het uit tot nu en begin, dwars door de weerstand heen, gewoon maar te schrijven……. en het contact komt tot stand.
Na de afstemming wordt me duidelijk waar de weerstand vandaan komt. Peter heeft op volwassen wijze afscheid van zijn opa kunnen nemen, dat er op het loslaten van je liefste opa weerstand zit, kan ik helemaal begrijpen.
Peter is een hele wijze jongen en vertelde in het laatste stukje nog even dat hij grenzen nodig heeft. Je mag je gelukkig prijzen met deze jongen, jouw zoon. Hij is geweldig.
Afstemming op Peter
Hij zit op zijn bed en kijkt me met verbaasde ogen aan. ‘Hallo Peter’, begin ik, ‘ik ben Anita en ik ben door je moeder gevraagd om even met je te praten’.
Ik zie iets van opluchting in zijn ogen en hij nodigt me non verbaal uit naast hem te komen zitten door een stukje op te schuiven. Rustig ga ik naast hem zitten en schiet ook gelijk weer overeind. Zit ik toch bijna op schoot van een wat oudere man die naast Peter is komen zitten. Hij oogt vriendelijk, heeft pretoogjes en Peter reageert blij als hij hem ziet, gaat wat tegen hem aan leunen.
‘Is dat je opa?’ Vraag ik hem.
‘Ja, ik ben zijn opa’, geeft opa gelijk antwoord. Hij zucht en opa begint gelijk daarna te vertellen dat hij best weet dat hij is overleden, maar dat hij zijn grote vriend Peter toch niet in de steek kan laten? Het klinkt bijna verdedigend maar dat belet me niet te vragen waarom hij dat niet zou kunnen.
‘Je ziet toch hoe moeilijk hij het heeft op school, ze blijven maar over hem heen lopen, al die zogenaamde leraren. Ze luisteren niet naar hem, houden geen rekening met zijn gevoel, want het is een gevoelig kereltje’, eindigt hij terwijl hij Peter door zijn haar strijkt.
‘Gaat u dan met hem mee naar school’, vraag ik.
‘Zeker weten, naar school, zwemmen en dat soort dingen. Ik zie gewoon wanneer het mis gaat en probeer Peter dan wat mondiger te maken. Hij hoeft toch alles niet te pikken en dus fluister ik hem dan in wat hij zou kunnen zeggen. Hij vertaalt het op zijn eigen manier’, lacht opa.
‘Hoe gaat het dan nu met hem op school en zo. Gaat het nu wat beter?’
Opa lijkt wat te schrikken van mijn vraag en denkt even na. Dan komt hij tot de korte conclusie dat dit eigenlijk niet zo is. Hij kijkt Peter aan en vraagt aan hem wat Peter ervan vindt.
Peter kijkt hem recht in de ogen en zegt dat hij ooooontzettend van opa houdt, hem zo graag hier zou willen houden. Dat het niet eerlijk is dat hij zijn beste vriend moet missen en dat hij zo blij is als hij hem ziet. Het leidt hem op school wel enorm af omdat hij bang is dat opa zonder wat te zeggen, er ineens vandoor gaat. Daarom blijft hij het contact op gang houden, ook op school en doet hij zonder na te denken wat opa hem influistert. Dat geeft rare situaties omdat hij dan zelf niet eens weet wat hij zegt en doet. Dat maakt hem onmachtig en daardoor wordt het een chaos in zijn hoofd. Het lijkt alsof hij in een spagaat staat wil aan de ene kant zijn eigen leven leiden en aan de andere kant doen wat zijn opa hem zegt.
‘Lieve jongen’, zegt opa, ‘ik wil je alleen maar helpen’.
‘Dat weet ik’, zegt Peter, ‘maar weet je opa, ik weet zelf eigenlijk best wel wat ik zou moeten zeggen als iemand niet zo leuk doet naar mij. Als je mij de tijd geeft te reageren dan zal je zien dat het ook beter gaat op school’.
Opa pinkt een traantje weg, kijkt naar Peter en zegt dat hij ook heel erg van hem houdt, dat hij zijn grote jongen is en dat hij het fijn vindt om zijn grote vriend te mogen zijn. Dat hij zijn eigen pad mag lopen, zijn eigen fouten mag maken en dat hem dat enorm spijt dat hij hem daarvan heeft weerhouden.
Peter huilt nu en vraagt met een trillerige stem aan opa of hij dan nu weggaat.
‘Lieve jongen, dat is wel het beste, voor jou en voor mij. Maar weet je, we nemen nu wel afscheid zoals het goed is voor ons allebeide’.
Hij neemt Peter in zijn armen en samen huilen ze een poosje. Het raakt mij ook ze zo samen te zien. Twee prachtige zielen die voor nu even afscheid van elkaar nemen om elkaar later weer te mogen ontmoeten.
Dan laten ze elkaar los en achter opa klink muziek en staat een prachtige cirkel van licht die alle kleuren van de regenboog uitstraalt. Samen lopen ze erheen, hand in hand. Ik loop achter hen aan en ontmoet de ogen van opa.
‘Nu is hij heel even voor jou Anita. Dank je wel’.
Dan kijkt hij weer naar Peter, geeft hem nog een laatste knuffel en stapt in de cirkel van regenboogkleuren. Peter wil achter hem aan, maar opa loop nog even terug, pakt zijn hand en legt die in de mijne.
‘Het is jouw tijd nog niet jongen. Jij hebt nog een heel leven voor je en je bent een super jongen. Ik hou van je en wacht daar op je, zolang tot je weer bij me bent’.
Ik voel de hand van Peter klam worden als opa weer de cirkel instapt. De kleuren van de regenboog zijn verdwenen, het is nu één grote stralende kolom van licht geworden. Samen zien we opa knipogend naar boven gaan, naar de uitgestrekte armen die hem daar ontvangen.
Peter huilt nu met grote uithalen. Ik loop met hem terug naar zijn bed en neem hem in mijn armen. Laat hem helemaal uithuilen. Hij snikt nog even en met zijn wimpers nog nat van de tranen maakt hij zich los van me en kijkt hij me verlegen en onzeker aan.
‘Hoe is het met je Peter’, vraag ik.
‘Het voelt wat vreemd’, zegt hij, ‘het voelt verdrietig maar ik ben nu ook wel opgelucht. Ik weet nu dat opa er niet meer is en dat we elkaar later weerzien. Wat was dat licht mooi’, zucht hij.
‘Peter, je moeder maakt zich zorgen om je. Ze vind het zo naar dat je boos en verdrietig bent, dat je zelfs dood wilde. Is er naast het overlijden van je opa nog een andere reden, is er nog iets anders wat je zou willen vertellen’.
‘Ik heb altijd al geweten dat opa dood zou gaan, er op gewacht. Maar ik wilde niet dat hij dood zou gaan. Dat heeft me steeds bezig gehouden al zo lang ik leef’.
Plots laat Peter mij een glimp zien van een vorige leven. Twee mensen die zielsveel van elkaar lijken te houden, vader en zoon. ‘Hé’, zegt Peter, ‘dat ben ik’, en wijst op de vader.
Ineens staat vader naast een pas gedolven graf waar een kleine kist in zakt.
‘Het is niet eerlijk’, snikt de vader, ‘hij was nog zo jong ….het is niet eerlijk we hebben niet eens afscheid kunnen nemen’.
Diepbedroefd staat de vader naast het graf. Peter staat ineens naast hem en legt zijn hand op de schouder van de vader. De vader geeft geen reactie, lijkt hem niet te kunnen zien. Peter fluistert iets in zijn oor en de vader recht ineens zijn schouders, lijkt niet zo heel erg verloren meer.
Dan komt Peter naar me toe, pakt me bij de hand en we zitten weer op zijn bed. Nieuwsgierig vraag ik hem wat hij gezegd heeft aan zijn andere ik. Ik kijk naar een paar wijze ogen als hij zegt: ‘Huil en wees verdrietig, maar niet al te lang. Leef je leven, je zult hem weer ontmoeten’.
‘Wat ontzettend mooi Peter, wat heb je dat goed gezegd en gedaan, super!
Peter straalt. Samen zijn we even stil. Dan vraag ik aan Peter nog hij nog iets kwijt wil.
‘Alleen maar dat mama zich geen zorgen hoeft te maken. Ze mag me grenzen leren, dat heb ik nodig, maar dan moet ze ook consequent zijn. Ik zou het fijn vinden als we weer een hondje zouden kunnen krijgen, een vriendje. Ik heb nu geen andere vriendjes nodig. Aan een kant vindt ik het niet leuk dat ik niet wordt uitgenodigd voor een feestje maar het heeft ook veel voordelen, het geeft rust en dat heb ik nu meer nodig’.
‘Dat is het Anita. Dank je wel dat je hier was en dat ik niet alleen opa heb moeten laten gaan’.
‘Dank je wel lieve Peter, dank je voor je vertrouwen en je wijze woorden’.
‘Dag Peter’,
‘Dag lieve Anita’, en ik loop zijn kamertje uit. Als ik omkijk probeert hij naar me te knipogen, net zijn opa.
Reactie van zijn moeder|
Ik heb met verbazing en al huilend jouw mail gelezen, zo kloppend en hoe kon je toch weten dat mijn vader vriendelijk oogt?
Wat ik gemerkt heb in die week dat jij mij de mail stuurde was dat hij die dinsdag heel, heel verdrietig was. Zelf heb ik het idee, dat je toen contact met hem had?
Ik bracht hem op bed en hij was aan het huilen en huilen. En had het erover dat hij Lucky (de hond) en opa zo mist. Daarna heeft hij niet meer zoveel verdriet gehad. En hij heeft het er ook niet zoveel meer over.
Ik ben bezig met hem grenzen te leren en ik merk dat hij het niet altijd leuk vindt, maar naderhand wel accepteert.
Op school ging het een stuk beter nadat jij met hem gesproken hebt. Dat hoorden we ook van juf.
Nu gaat hij naar groep 6 en het lijkt goed te gaan.
Wel is hij nog heel slecht met luisteren en het opruimen is een ramp. Dat is jammer en erg vermoeiend.
Ik ben wel heel blij dat je met hem gepraat hebt. Hij lijkt veel minder verdrietig en is ook niet zo boos meer.
DANK JE WEL!!!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“Liefde claimt geen bezit,
maar geeft vrijheid”
Ben jij geïnteresseerd in een afstemming voor je kind of voor jezelf? Neem dan contact op met mij via: anita@hartsverbinding.com of kijk op de pagina over de Luisterkindmethode
Recent Comments