Gerda was inmiddels 66 jaar en het voelde vreemd om weer een nieuw pad in te slaan, om zelf weer leerling te zijn…… en dan op die leeftijd. (haar woorden, niet de mijne). Haar hele leven had ze gewijd aan het onderrichten van jong volwassenen. Bestuurskunde had ze gegeven en dat dat iets totaal anders was dan wat ze nu aan het doen was, was haar in de eerste minuut als vrijwilligster in het hospice wel duidelijk. Haar was gevraagd om de verpleegkundige bij te staan bij het verschonen van patiënte Mevr. De Jong. De verpleegkundige wist niet dat ze nieuw was en door de complexiteit van alle snoeren en draden die in de weg lagen, was haar opmerkzaamheid natuurlijk bij de patiënte en de verzorging en niet bij haar. Toen ze per ongeluk het bed de verkeerde kant op liet kantelen door op de rechter i.p.v. de linker knop te drukken, kwam de patiënte in een ongemakkelijke en pijnlijke positie te liggen. Zowel de Mevr. De Jong als de verpleegkundige waren er geduldig en kalm mee omgegaan, maar als ze aan dat moment dacht had ze nog steeds het zweet in haar handen staan.
Dat was eergisteren, dit was nu haar derde dag en ze voelde zich wat zenuwachtig. Gisteren was ook al niet zo soepel verlopen. Ze had per ongeluk het deksel niet op de po gedaan en was met een volle onbedekte po door het hospice gelopen naar de badkamer. De geur was door de warmte wel twee uur in het hele hospice blijven hangen. Iedereen had er om moeten lachen, de patiënte Mevr. De Jong, nog het meeste van allen. Maar in haar hoofd kon ze het maar niet loslaten en ze bleef wat verongelijkt omdat de badkamer zo ver weg was. Echt niet handig.
Nou ja, niet alles was rampzalig verlopen. Mevr. De Jong, was een schat en ze was blij dat ze die tweede dag veel bij haar mocht zijn. Mevr. De Jong was zo’n iemand, daar moest je wel van houden. Ondanks de pijn, had ze humor voor tien en zag ze wat iemand nodig had. Ongelofelijk vond ze dat, ze kon er echt met haar hoofd niet bij dat wanneer je laatste dagen geteld zijn, iemand nog tijd en energie over heeft om die ander te zien. Het voelde alsof Mevr. De Jong haar meer gaf, dan zij haar kon geven. Zo zei Mevr. De Jong gisteren bijvoorbeeld dat ze het zo fijn vond dat zij zo rustig was. Dat voelde voor haar namelijk helemaal niet zo, ze voelde zichzelf een stresskip, maar door de woorden van Mevr. De Jong werd ze wel rustig. Gek genoeg. Toen ze op verzoek van Mevr. De Jong haar voeten masseerde, kreeg ze compliment na compliment van haar. Die complimenten raakten haar diep en maakten haar zacht vanbinnen. Toen het daarna stil werd, had ze zelf even het gevoel op een ander level alsnog met Mevr. De Jong in contact te zijn. Dat maakte dat haar handen geleid werden naar de plekken op de benen die gemasseerd wilden worden, dat liet maken dat haar handen wisten hoe lang en hoe zacht ze mocht masseren. Ze stond er zelf versteld van dat Mevr. De Jong uiteindelijk in slaap viel en toen ze voelde dat het genoeg was, had ze liefdevol haar voeten toegedekt en was de kamer uit geslopen. Het had haar die avond thuis wat beziggehouden, ze was later dan normaal naar bed gegaan en vlak voordat ze insliep dacht ze zelfs dat ze Mevr. De Jong hoorde giechelen: Het is hier leuk en ik heb het hier best naar de zin hoor.
Gerda haalde diep adem en glimlachte toen ze zich dat voorval herinnerde en de herinnering aan de voetmassage liet haar rustig worden. Misschien vandaag maar weer die fijne voetmassage geven als Mevr. De Jong daar behoefte aan heeft. Zo fijn dat daar in deze omgeving aandacht voor is.
Goedgemutst en met volle moed stapte ze uiteindelijk die ochtend het hospice binnen.
In het hospice was een drukte van belang, kinderen renden over de gang en volwassenen waren verwikkeld in, wat het aanvoelde als diepe gesprekken. Ze liep naar het kantoortje om haar werkschema op te halen en voelde grote teleurstelling toen bleek dat ze was ingezet bij een andere gast. Haar collega zag het en vroeg wat er was. Gerda gaf aan dat ze had gehoopt op nog een dienst bij Mevr. De Jong Verrast keek haar collega haar aan. Ach lieverd, zei ze, weet je dat nog niet. Mevr. De Jong is gisteravond laat in alle rust overleden. Het warme gevoel van binnen verdween en het werd koud bij haar vanbinnen. Tranen schoten haar in de ogen en dat verraste haar. Ze besefte vaagjes dat ze in de afgelopen twee dagen van deze bijzondere vrouw was haar gaan houden.
Dan hoorde ze het weer, een bekende giechel: Het is hier leuk en ik heb het hier best naar de zin hoor. De zin trof haar, het gegiechel liet haar weer ontdooien en het werd weer warm vanbinnen. Lachend door haar tranen heen zei ze tegen haar collega: Die Mevr. De Jong was een bijzonder mens en het was zo fijn haar te leren kennen.
Ja, zei haar collega. Dat was ze. Het leek soms zelfs alsof ze blij was hier te zijn.
Dat was eergisteren, dit was nu haar derde dag en ze voelde zich wat zenuwachtig. Gisteren was ook al niet zo soepel verlopen. Ze had per ongeluk het deksel niet op de po gedaan en was met een volle onbedekte po door het hospice gelopen naar de badkamer. De geur was door de warmte wel twee uur in het hele hospice blijven hangen. Iedereen had er om moeten lachen, de patiënte Mevr. De Jong, nog het meeste van allen. Maar in haar hoofd kon ze het maar niet loslaten en ze bleef wat verongelijkt omdat de badkamer zo ver weg was. Echt niet handig.
Nou ja, niet alles was rampzalig verlopen. Mevr. De Jong, was een schat en ze was blij dat ze die tweede dag veel bij haar mocht zijn. Mevr. De Jong was zo’n iemand, daar moest je wel van houden. Ondanks de pijn, had ze humor voor tien en zag ze wat iemand nodig had. Ongelofelijk vond ze dat, ze kon er echt met haar hoofd niet bij dat wanneer je laatste dagen geteld zijn, iemand nog tijd en energie over heeft om die ander te zien. Het voelde alsof Mevr. De Jong haar meer gaf, dan zij haar kon geven. Zo zei Mevr. De Jong gisteren bijvoorbeeld dat ze het zo fijn vond dat zij zo rustig was. Dat voelde voor haar namelijk helemaal niet zo, ze voelde zichzelf een stresskip, maar door de woorden van Mevr. De Jong werd ze wel rustig. Gek genoeg. Toen ze op verzoek van Mevr. De Jong haar voeten masseerde, kreeg ze compliment na compliment van haar. Die complimenten raakten haar diep en maakten haar zacht vanbinnen. Toen het daarna stil werd, had ze zelf even het gevoel op een ander level alsnog met Mevr. De Jong in contact te zijn. Dat maakte dat haar handen geleid werden naar de plekken op de benen die gemasseerd wilden worden, dat liet maken dat haar handen wisten hoe lang en hoe zacht ze mocht masseren. Ze stond er zelf versteld van dat Mevr. De Jong uiteindelijk in slaap viel en toen ze voelde dat het genoeg was, had ze liefdevol haar voeten toegedekt en was de kamer uit geslopen. Het had haar die avond thuis wat beziggehouden, ze was later dan normaal naar bed gegaan en vlak voordat ze insliep dacht ze zelfs dat ze Mevr. De Jong hoorde giechelen: Het is hier leuk en ik heb het hier best naar de zin hoor.
Gerda haalde diep adem en glimlachte toen ze zich dat voorval herinnerde en de herinnering aan de voetmassage liet haar rustig worden. Misschien vandaag maar weer die fijne voetmassage geven als Mevr. De Jong daar behoefte aan heeft. Zo fijn dat daar in deze omgeving aandacht voor is.
Goedgemutst en met volle moed stapte ze uiteindelijk die ochtend het hospice binnen.
In het hospice was een drukte van belang, kinderen renden over de gang en volwassenen waren verwikkeld in, wat het aanvoelde als diepe gesprekken. Ze liep naar het kantoortje om haar werkschema op te halen en voelde grote teleurstelling toen bleek dat ze was ingezet bij een andere gast. Haar collega zag het en vroeg wat er was. Gerda gaf aan dat ze had gehoopt op nog een dienst bij Mevr. De Jong Verrast keek haar collega haar aan. Ach lieverd, zei ze, weet je dat nog niet. Mevr. De Jong is gisteravond laat in alle rust overleden. Het warme gevoel van binnen verdween en het werd koud bij haar vanbinnen. Tranen schoten haar in de ogen en dat verraste haar. Ze besefte vaagjes dat ze in de afgelopen twee dagen van deze bijzondere vrouw was haar gaan houden.
Dan hoorde ze het weer, een bekende giechel: Het is hier leuk en ik heb het hier best naar de zin hoor. De zin trof haar, het gegiechel liet haar weer ontdooien en het werd weer warm vanbinnen. Lachend door haar tranen heen zei ze tegen haar collega: Die Mevr. De Jong was een bijzonder mens en het was zo fijn haar te leren kennen.
Ja, zei haar collega. Dat was ze. Het leek soms zelfs alsof ze blij was hier te zijn.
Namen zijn gefingeerd